ششمین نوشته:گریه نمیکنم...

سلام...

تاحالا شده از ۲۴ ساعت روز ۱۸ ساعتش و خواب باشین ۶ ساعت بقیشو مدرسه!!!؟؟؟امیدوارم اینجوری نشین چون خیلی مزخرفه...این تنها راه حلی که پیدا کردم...بعد از همه ی اون گریه ها...سردرگمیها...نگرانیها...ترجیح میدم خواب باشم و چیزی نبینم...راستی بهار اومده...اینجا بهارش قشنگه...تنها دلیلی که من و بیرون میکشونه...درختایی هستن که شکوفهاهشون صورتیه...اونارو که میبینم یادم میاد که هنوز زندم...و هنوز اینجام...نه!!!یادم میاد هرسال بهار توی حیاط خونه ی مامانی...زیر درختای نارنج...بارون بهاری...نه!!!من بودم و یه دنیا شادی...من و یک دنیا عشق به زندگی...من و بیخیالی...تنها چیزی که ناراحتم میکرد حرفای دوپهلوی زنداییم یا عمه کوچیکم بود...وای!!!من دلم اون دوران و میخواد...من هنوز هم میخوام بچه باشم...من بابامو همین الان میخوام...چیه؟؟؟میخندین...نه...خنده دار نیست...اینا آرزوهای یه دختر بچه است که دلش همه چیزای خوب و با هم میخواد...نه...فقط برگرده ایران...دیگه هیچی نمیخواد...هیچی...هیچی...

---

کجای این جنگل شب...

پنهون میشی خورشیدکم...

پشت کدوم سد سکوت...

پر میکشی چکاوکم...

چرا به من شک میکنی...

من که منم برای تو...

لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو...

---

خیالی نیست...

---

سفر نکن خورشیدکم...ترک نکن من و نرو...نبودنت مرگ منه...راهی این سفر نشو...نگذار که عشق من و تو اینجا به آخر برسه...بری تو و مرگ من از رفتن تو سر برسه...